Demons and Devils

Hoe triest kan je week beginnen?

Het ene moment zit je nog te lachen met de nieuwe ‘Bekende Vlaming’, enkele weken later krijg je het droeve nieuws te horen dat hij overleden is.
Maandagochtend, 26 januari wilde ik net Ilah aan Magda, onze onthaalmoeder, geven zodat ze weer een fijne dag tegemoet kon gaan. Maar net nadat ze ons had meegedeeld dat Eddy, haar man, in het weekend naar het ziekenhuis was gebracht kreeg ze een telefoontje van het ziekenhuis. Het was slecht en totaal onverwacht nieuws..
Later op de dag kregen we te horen dat Eddy ‘s ochtends in zijn slaap een hartstilstand had gekregen. Dankzij een ruilhart was zijn leven al zo’n 15 jaren verlengd, maar 2 jaar geleden kwamen er ook nog nierproblemen bij. Ondanks alles was hij altijd in voor een (flauwe) mop, zat hij graag tussen de kindjes en deed hij veel sociaal werk.

Ilah vond het niet erg om bij oma en opa te gaan, hoe zou je zelf zijn. Jurgen en ik waren totaal overdonderd en onze maandag is als in een waas voorbijgegaan.

Zaterdag is hij ten grave gedragen. Magda had in een eerste opwelling gezegd dat het allemaal simpel moest zijn, geen tralala.. maar ze was even vergeten hoeveel mensen hen graag zien. Mooie bloemen ten afscheid, en vele mensen ter troost.
Maar de grootste troost voor Magda was wel de aanwezigheid van al haar kindjes, denk ik. Want ergens was Eddy toch een beetje een opa voor onze kleintjes.

Magda mag nog een tijdje niet werken van K&G, maar toch heeft ze gevraagd eens langs te komen. Want ja, er stond ook net een verhuis gepland deze week. Een groter huis, met veel meer plaats om te spelen en een grote tuin om in te ravotten.. en de gedachte aan Eddy, die is ook mee verhuisd…

Eddy Poep
°21-07-1948 +26-01-2009

In de zomer hadden we de zomerzoektocht (what’s in a name?) van ons personeelsblad “13” meegedaan. Eén keer met Pitlord’s ouders en dan nog een halve keer met Nadege, meter van Ilah.

We hebben ons best gedaan want Nadege was 6de en ik 13de. Jurgen is op plaats 22 geëindigd en zijn pa ergens in de 30.
Gisteren zat er in de post een fijn envelopje met inhoud. Het was onze zoektochtprijs!
We hebben elk voor 60 euro cadeaubons van de Fnac gekregen, misschien eens de moeite om tijdens de ledendagen eind deze week, langs te gaan.

Na 17 maanden met een ‘elleken’ rondgereden te hebben werd ik dat blauw plakkerke beu. Jurgen heeft het in 2 keren gehaald ergens in september en nu was het mijn beurt. Eind december zou m’n voorlopig rijbewijs vervallen en het begon te dringen.

Gisteren dus met gezonde zenuwen naar Erembodegem vertrokken en na de ‘voorcontroles’ mocht ik de weg op. Integenstelling tot Jurgen (centrum Aalst) had ik een lange toer die me richting Dendermonde, Ninove en tenslotte Nieuwerkerken bracht. Behoudens enkele kleine opmerkingen was ik geslaagd.. oef!

Nu nog eens deftige pasfoto’s laten maken en dan naar het stadhuis.
Trots op mezelf dat ik bij dat kleine percentage (58%) geslaagd-van-de-eerste-keer behoor.

Blij dat ik van de avondlijke oefenritten af ben en terug aan m’n huishouden kan werken.

Blij dat ik ‘m eindelijk heb..
Met dank aan Gerard die Jurgen en mij 20 lesuren rondgereden heeft, en aan Jurgen’s pa die ook vele toerkes heeft gedaan.

Zaterdag was het na 15 jaar wel eens tijd voor een klasreünie… op enkelen na was iedereen aanwezig en het leek wel of het pas gisteren was dat we nog samenzaten.

Intussen zitten er heel veel mama’s en papa’s bij, zijn we behoorlijk uitgezwermd over het Vlaamse land en zijn we toch uiteindelijk nog steeds dezelfden.

Op deze site kan je ons eens bekijken, toen en nu…

pampers en nieuwe gewoonten, fijne momenten en stressmomenten, bezorgdheid om een nieuw onbezorgd wezentje.
Ilah is 1 geworden en de peuter in haar komt elke dag een beetje meer tevoorschijn. Ze zit nu ook weer volop in een sprong en leert elke dag nieuwe dingen tot grote verbazing van mama en papa. Maar zo’n sprong brengt ook deze keer weer veel stress en vermoeidheid teweeg bij mij. Ilah hangt namelijk héél erg aan mijn rokken (of broeken) en elke morgen is het weer huiltjes als ze bij Magda onze lieve onthaalmoeder, gebracht wordt. ‘s Avonds is het dan weer huiltjes omdat ze met ons mee naar huis moet..

Ik wil niet in herhaling vallen maar het is ook weer die tijd van het jaar: winterblues.
Het is nu ook officieel erkend heb ik onlangs op de radio gehoord. Omdat vele mensen lijden aan winterblues en een aantal ervan niet herstellen maar zelfs overgaan naar een winterdepressie wordt dit nu algemeen aanvaard. Oorzaak is makkelijk aan te wijzen, de korte dagen die over het algemeen donker getint zijn. Door het verminderde aantal zonne-uren kunnen mensen ook minder energie opvangen en gaan hun reserves aanspreken. Daardoor zijn we meer en sneller vermoeid.
Oplossing is een vakantie naar zonnige oorden, oftewel een (zonne)energiekuur.

Ik zou graag eens een extra slaapje willen doen, maar er is al iemand anders die de zetel heeft ingepikt. Pitlord voelt zich namelijk niet al te denderend en de laatste 2 avonden heeft hij voornamelijk al slapend in de zetel doorgebracht. Gisteren was hij nog geen halfuur thuis toen hij het al opgaf.
Hoewel ik ook wel wat extra slaap kan gebruiken zit het er niet in. Ilah heeft namelijk helemaal geen last van winterblues en nu ze elke dag vlotter kan stappen lijkt het wel of ze onvermoeibaar is.
Tegen de tijd dat zij uitgeteld in bedje ligt begint het pas voor mij… mijn lichaam begint een beetje te protesteren en verlangt naar rust. Maar zelfs de weekends hebben dat niet meer in petto, ze lijken altijd overvol met vanalles en nogwat en de ratrace lijkt oneindig.
Hoe verlang ik weer naar de zomer….

Het is bijna Boekenbeurs.. centjes zullen dit jaar vooral aan boekjes voor Ilah gespendeerd worden, nu al een boekenwurmpje.

En als het Boekenbeurs is, is het bijna Sintemaarten. Maandag wordt het speelgoed alvast op het werk geleverd. Ja, ik voel me dan toch even Zwarte Piet.

En als het Sintemaarten is, is Ilah jarig.
Dringend werk maken van de uitnodigingen voor haar feestje want voor we het weten is het alweer Boekenbeurs.

Vandaag begint de herfst, voor wie het nog niet gemerkt heeft, de ochtenden zijn alweer donkerder en de dagen korten zonder dat je er erg in hebt.

Moet ik zeggen dat dit absoluut niet m’n favoriet seizoen is? Dat ik einde zomer al begin te kriebelen bij het idee dat ik binnenkort weer dikke pulls moet dragen en gesloten, liefst waterdichte schoenen en warme sokjes.
De laatste zomerstukken zitten in de strijk, netjes opgeplooid gaan ze met een ‘tot volgend jaar!’ terug de kast in.
Alvast één iemand heeft er voorlopig helemaal geen last van, maar ze is dan ook een herfstekindje, ons Ilah.

Wel een ideaal seizoen voor handwerkjes.. 😉

Zonder plannen ben je geen mens.
Er zijn grote plannen en kleine plannen, plannen om uit te voeren of om op te bergen tot er een dikke laag stof op ligt.
Nu Ilah met grote maar nog onzekere passen naar haar eerste verjaardag stapt begint voor mij het tij te keren.
Oude liefdes roesten niet maar duiken ten gepaste tijden weer op. Zoals Ilah’s geboortecadeautje bij Rita gaan halen (eindelijk, ze was 8 maanden) en de winkel niet buiten raken zonder een nieuw plan.
Ik heb me wel ruim genomen, ervan uitgaande dat ik er alleen tijdens de rustige treinmomenten aan kan werken, en tegen Kerst zal het wel af zijn. M’n lieve sneeuwventjes met armen vol cadeautjes en hun dikke warmen sjalen, tot nu toe een plezier om te borduren. Het was ook eens iets nieuws, borduren op plastiek vereist een kleine aanpassing van techniek. Het ging dan ook wat trager in het begin, maar intussen zit ik weer op m’n oude snelheid.
En die oude liefde staat weer in vuur en vlam, ondanks een aantal projecten die thuis nog liggen te wachten op afwerking heb ik toch weer nieuwe borduurplannen gemaakt.
Ik had me nochthans voorgenomen niets nieuws te beginnen zolang onze zolder niet klaar zou zijn.
Het is wachten op een belletje van onze dakwerker. Eens een nieuw dak met prachtige grote veluxen die veel licht gaan doorlaten ons huisje siert, kunnen we de zolderkamer volwaardig maken. Achteraan een logeerkamer annex opbergkamer met veel kastjes en plek voor een opblaasbed en vooraan “den bureau”.
Enerzijds een echte bureau met bijpassende kasten en ruimte voor pc’s, laptops en ander multimediagerief (vooral van Pitlord) en onze paperassen. Anderzijds een hobbyruimte (vooral voor mij) met opbergruimte voor al m’n knutsel- en naaigerief met bijpassende werktafel en Radioheadposters en dat allemaal in de prachtige kleuren rood-wit.
Mijn bureaugedeelte is dus al gekozen (dit en dit) maar eerst moet er nog veel geïsoleerd worden, gyproc geplaatst, plafonds gekozen, vloeren gelegd (waarschijnlijk Santanakurk), muren afgewerkt, deuren geplaatst en tegen dan zijn we alweer een hele tijd verder in 2009.

En wie weet wat 2009 ons nog allemaal brengt…

Plannen genoeg dus, vooral dat ene grote boven ons hoofd, maar intussen vergeten we de kleine plannetjes niet: sneeuwventjes klaar tegen kerst, laten we dat al proberen.

Voor wie het nog niet wist, je kan centjes verdienen met het lezen van mailtjes.

Zo ben ik al meer dan een jaar mailtjes aan het klikken van MoneyMiljonair, en nu heb ik me ook aangemeld bij enkele andere sites. Snel rijk worden zal niet gebeuren, maar elk centje dat ik ermee verdien gaat wel naar Ilah’s spaarpotje.

Daarom maak ik nog even reclame.. want ook dat brengt op!

Het wordt tijd dat ik eens iets aan m’n conditie ga doen, en ik wil graag tegen de winter weer in m’n jeans van 2 jaar geleden passen. Vorig jaar was dat een onmogelijke opdracht (zie ‘Kleine Beer’), maar nu moet het kunnen.

Door een liftdefect vorige week stopten de liften niet op onze verdieping. Er zat niks anders op dan de trap te nemen. “Gelukkig is het naar beneden” zei Pitlord, die bovendien enkele verhuisdozen voor z’n broer aan het meezeulen was. Waarom niet 1 verdiepinkje en dan opnieuw liften? Ach, als je dan toch bezig bent…
Enkele jaren geleden is er trouwens een hele campagne gevoerd op het werk om het liftgebruik om te zetten in beenwerking. En dat allemaal om energie te besparen…
Een aantal collega’s hebben ook een tijdje volgehouden, of nog steeds, maar de inspanningen onzentwege waren nihil. Ik loop thuis al genoeg trappen mag ik dan de luxe van een lift op het werk gebruiken?

Goeie voornemens dus… Om iedereen voor te zijn begin ik er nu alvast mee en neem mezelf voor om elke dag minstens 1 keer die trap te doen. 117 tredekens moet kunnen en de dag dat ik het liftgevoel heb ga ik voor meer.

Er staan trouwens ook een aantal wandelingen op het programma komende maand. Net zoals enkele jaren geleden het een fietszomer werd is het nu een wandelmoment. 1,5 keer de wandelzoektocht van het werk gedaan die dankzij de vele kronkels in het parcours nergens naar leidt, maar je toch je kilometers aanrekent (ong. 5km).
Heel binnenkort “De Gordel” die ik vorig jaar niet mocht meedoen van Pitlord wegens redelijk zwanger, maar nu weer op het programma staat met een wandeltocht van 7 km. Natuurlijk gaat Ilah mee want we gaan de Doornroosjewandeling doen, inclusief een kleine zoektocht.
En nog een zoektocht om het af te maken: De groene stadswandeling van 13km op de “Sportdag voor Ambtenaren” half september.

Als we onszelf nadien zover kunnen brengen dat we nog meer wandelingetjes doen gaat dat nog goed komen. En ik heb nog steeds een fiets, met kinderstoel, dus dat staat ook nog op het programma!